In dit land vol onverzettelijke inwoners gaat elke weg berg op en waait de wind altijd tegen. Daar maalt men niet om. Ook kleine stappen tellen. Elke stap vooruit wordt terugverdiend.

Niemand heeft hier een mening. Een mening hebben betekent keuzes maken. En met keuzes komen consequenties en verantwoordelijkheden. Die aanvaard men liever niet. Het is fijner om meningloos met alle winden mee te waaien.

Dit is een land vol schijnbare tegenstellingen. Zo komt de zon hier op terwijl hij onder gaat en zijn leugenaars hier eerlijk over dat men liegt. Steeds meer ontdekt men over het paradoxale land waarin men woont. Hoe meer men er echter over ontdekt, des te meer men ontdekt hoe weinig men eigenlijk over het eigen land weet.

Hier leeft men met het hoofd in de wolken en de poten in de klei. Men is ervan overtuigd dat een droom alleen maar werkt als je doet. En dat je alleen maar blijft doen als je ook blijft dromen.

Hier zit men vast. In een patroon wat leidt naar steeds meer misère. Zoeken naar andere opties en een betere weg kost meer energie dan men heeft. De uitzichtloze weg naar steeds meer ellende is dan ook onafwendbaar.

In Caleidoscoop heeft men ontdekt dat er een universele waarheid bestaat. Die is niet zoals velen denken één alomvattend antwoord op alle vragen, maar een caleidoscoop aan meningen, visies en vertrekpunten. Hier gaat men ervan uit dat alles waar is. Iedereen zoekt naar wat waar zou kunnen zijn en geen idee is gek genoeg. Men bevraagt elkaar voortdurend zonder oordeel. Altijd nieuwsgierig en kritisch naar de waarheid van de ander. Zo ontdekt men steeds meer hoe veelkleurig de allesomvattende waarheid is

Doen is het nieuwe denken! In luchtkastelen kun je niet wonen. Er wordt dan ook  flink gehakt en er vallen grote spaanders. Dat neemt men voor lief. Liever haastige spoed dan stilstand. Dat  is achteruitgang. Het moet sneller, sneller, sneller!

Hier leeft iedereen langs elkaar heen. Als schepen in de nacht. Men is verleert om echt contact te maken met de ander. Liever hult men zich in de mist van de eigen bubbel. Die mist is weliswaar klam en koud, maar ook vertrouwt . Langzaam drijft men verder uit elkaar. Verblind door de zelfgekozen bubbel. Wachtend op de onvermijdelijke aanvaring.

Dit pretparkland dijt alsmaar verder uit. Het strekt zich inmiddels van Amsterdamned beach tot Amsterdamned heuvelrug. Vanuit de hele wereld komt men af op de geur van wiet en verschraald bier. In hoog tempo jaagt de hoponhopoffbus de bezoekers langs highlights en redlights. Bepakt met dutch treats als frozen yoghurt en potten nutella keren de toeristen weer huiswaarts. Soms komen de locals tevoorschijn. Een local herken je aan het schijnbare gemak waarmee men stuurloze huurfietsen en groepen vrijgezellenfeesten weet te ontwijken.

Hier is iedereen anders. En dat maakt hen weer gelijk. Om woorden als inclusie en diversiteit moet men een beetje gniffelen. Men weet al lang dat echte eenheid alleen in verscheidenheid te vinden is.