In Hedera leeft ieder zijn/haar eigen talent. Talent is in het hart geworteld. En een onherroepelijk, onontkoombaar, onstuitbaar, kostbaar geschenk. In Hedera zoekt, ziet, deelt, voedt en koestert eenieder het eigen talent. En dat van de ander. Door samen zoekend te groeien, woekert in Hedera de levenslust!’

De inwoners van dit eiland in de middellandse zee zitten opgescheept met een curieus dilemma. Het eiland verdwijnt langzaam door de stijgende zeespiegel. De regels en procedures van andere landen accepteren helaas alleen vluchtelingen zonder land. Zo blijven de inwoners van Catch op hun eiland gevangen tot het er niet meer is.

Hier geldt het recht van de sterkste. Met wapengekletter en spierballen gerol wordt alles wat kwetsbaar en weerloos is op de kop in gedrukt. Tevergeefs. Men heeft niet door dat niet het sterkste is wat wint, maar datgene wat zich het best kan aanpassen.

Hier weet men het beter. Exceptional heeft een speciale plaats in de wereld. Men is als enige in staat om de wereld hoop te bieden. De inwoners van Exceptional kijken dan ook neer op de rest van de wereld en voelt zich niet gebonden aan samen gemaakte afspraken. Men kijkt alleen naar zichzelf, verblind door het eigen spiegelbeeld. De waarheid is nep nieuws. Liever schuilt men in een parallelle wereld van alternatieve feiten.

Hier gelooft men in niets. Men kijkt dan ook neer op mensen die geen moeite hebben met aannames. Dat vindt men maar goedgelovig. Het eigen geloof in niets noemt men dan ook liever een overtuiging. Buitenlanders vinden dat maar merkwaardig. Geloven in niets is toch ook geloven in iets?

De inwoners van Depend zijn op zoek naar waardering. Zelfbewustzijn en geluk laat men afhangen van de waardering die men ontvangt van de ander. Levensgeluk is hier zo altijd een geschenk van de ander. En niet iets wat je zelf in de hand hebt.

In dit altijd groene land kent men de kracht van de kwetsbaarheid. De inwoners van Vinca laten onbeschroomd zien waar men zeker en onzeker over is. Men ervaart dat er geen krachtigere manier is om jezelf te laten zien zoals je bent. Zo groeit en bloeit men. Zelfs wanneer de schaduw over het land valt.

Dit nomadenvolk is altijd in beweging. Met elke stap die men zet is de horizon één stap dichterbij en ook weer één stap verder weg. En zo is het goed. De reis die men maakt is het doel van die reis. Men
is er van overtuigt dat wanneer je niet beweegt je niets teweeg brengt. Want als je blijft waar je bent, dan staat één ding vast.

In Theend is alles vergankelijk en in verval.
Je zou verwachten dat alles en iedereen droevig en vol weemoed is.
Het tegendeel is waar. Dat alles eindig is maakt juist dat de inwoners alles uit het leven halen.
Het eeuwig leven ambieert men dan ook niet. Als je zoveel leven hebt, wat is het dan nog waard?
Zo brengt juist de dood de glans en de sprankel.

Hier ziet men de werkelijkheid in al haar oneindige veelkleurigheid en complexiteit. Al die werkelijkheid en nuance is overdonderend veel. Voor velen te veel.